‘Bienvenue en France’ staat er op het bord en ik rijd Frankrijk binnen. Ik ga voor het eerst een weekje alleen op vakantie.

Ik was ziek, en ik voelde me ook echt ziek. Mijn keel deed zo’n pijn dat als ik slikte, ik mijn oren wilde vasthouden van de pijn. M’n lichaam voelde slap, alsof het zichzelf niet kon dragen, en ik had spierpijn. Geen spierpijn van een iets te fanatieke bootcamp, die spierpijn ken ik over het algemeen wel en die is zo goed als vrijwillig. Nee, andere spierpijn. En hoofdpijn kwam in golven.

“Voila, voila voila qui je suis” (Hier ben ik, voila, dit is wat ik ben).

Als je mij al wat langer volgt, dan heb je misschien mijn post op sociale media gezien over jezelf (ont)moeten. Ik vroeg aan mijn lezers of je soms ook zoveel ‘moet’ van jezelf.

Het is december, een feestmaand. De maand van het feest van Sinterklaas, pakjesavond, kerstmis, oud en nieuw, allemaal feestdagen.

“Frederike, wat deed je bovenin die toren?!”

Als klein meisje, en dan heb ik het echt over 4 a 5 jaar, ging ik elke week met mijn moeder naar de bibliotheek. Mijn broertje en ik mochten dan 4 boekjes uitkiezen en die gingen mee naar huis.

“Heb jij al een vakantiegevoel?”

*geschreven in december 2015* "BOINK” de man met de hamer, die al een tijdje op mij stond te wachten en waarvan ik zijn aanwezigheid al enige tijd kon voelen, heeft genadeloos de klap uitgedeeld. Verdwaasd en lamgeslagen zit ik op mijn bank, moe, hoofdpijn en zere ogen van het huilen. Ik kijk de kamer in, die tien keer leger en groter lijkt dan hij is. Mijn hersens, die de laatste maanden overuren maakten, die mij ’s nachts wakker hielden, lijken er ineens ook mee op te houden.

Vroeger kon ik uren kijken naar het beeld op tv van een rijdende trein. Denderend door allerlei landschappen van station naar station. Het mooiste vond ik de berglandschappen en nog mooier als er sneeuw op lag. Het geluid van de trein op de rails in combinatie met de beelden van de natuur zorgde voor rust en ontspanning. Nu zou ik het meditatie kunnen noemen.

Deze dag is een dag om nooit meer te vergeten.

‘Wat zou ‘liefde’ zeggen’ Dit zinnetje resoneerde al een paar dagen in mijn hoofd. Geen idee hoe ik eraan kwam, ik had het nergens gelezen en nergens gehoord. Het zat ineens in mijn hoofd en een paar keer per dag popte het zinnetje weer op.