Als je ondergrond al maanden als drijfzand voelt, en je snakt naar enige houvast, ergens, al is het maar een klein voetje aan de grond, dan weet je, je leven is niet in balans.
Je voelt je als een losgeslagen bootje, zonder land in zicht, niet wetend waar je je anker mag uitgooien en zonder haven in zicht. Welke kant moet je eigenlijk op om je anker te kunnen uitgooien?
Zo ging ik aan boord van de Ambulant. En ik had er zin in, want ik wilde echt voelen, alle elementen ervaren, alles echt voelen en echt beleven.
En zo ging het ook. Trossen los, rustig de haven van Harlingen uit en eenmaal op open zee kwamen de krachten van de natuur bij elkaar.
De harde wind, de woeste golven die zelfs over de boot sloegen, de zeilen met z’n allen omhoog hijsen. Goed op elkaar letten en de aanwijzingen nauwkeurig opvolgen. Blikken vangen, ben jij oké? En ben jij oké? Ieder zijn eigen taak. Wat een lawaai van alle touwen, katrollen, zeilen, de golven en de wind.
Nog meer wind, hagel, regen, zon, en opnieuw hagel, regen en zon. Het was een barre tocht. Ik had het koud doordat ik twee grote golven gevangen had, m’n lichaam moest hard werken om het warm te houden. Het was bijna niet te doen. Het enige wat je kon doen, was een beetje schuilen om zo min mogelijk regen te vangen en om het nog een beetje warm te houden en te wachten tot het ergste voorbij was. In mijn geval hing ik gehurkt tegen een paar mensen aan anders kreeg ik een zeil tegen mijn hoofd, moest ik me warm zien te houden en als ik losliet, gleed ik naar de reling, die door de hoge golven bijna onder water ging.
De enige houvast die ik had was een pootje van een bankje waar de rest op zat de schuilen, en het enig wat ik kon doen was rustig ademhalen en dit natuurgeweld verduren.
Met Terschelling in zicht werd de zee weer kalmer en niet veel later zetten we voeten aan de grond.
Droge kleren aan, lekker eten, lachen, en hop, in de bus naar Midsland om te starten aan de Fjoertoer. Onderweg was daar alle creativiteit, zang, dans, muziek, kunst, wat werden we er blij van. Gelukkig bleef het droog en was er alleen een windje.
Alleen de wandeling was lang, heel lang. Toen ik dacht dat we al zeker op de helft waren, bleken we pas om 10 kilometer te zitten….oeps.
M’n voeten gingen pijn doen, een stemmetje in mijn hoofd had er niet zoveel zin meer in. Geen zin in pijn, daar had ik afgelopen maanden al genoeg van gehad…maar een ander stemmetje zei iets anders en die kon ik wat harder zetten.
Blik naar buiten, mooie gesprekken, mooie natuur, zelfs in het donker. Weer heel anders als op zee. Veel zand en hout…mooi hoe we in 1 dag alle elementen van de natuur zo bij elkaar hebben. En we konden er niet omheen…
En zo beweeg ik me over het eiland naar West, naar de Brandaris (de fjoertoer), naar de finish.
Wat fijn, wat fijn om daar aan te komen. Zo zie je maar, denk je halverwege nog dat je er geen zin meer in hebt, zo wandel je de finish over en heb je het gewoon gedaan.
De volgende dag begon de zeiltocht terug naar Terschelling. We wisten al, er is te veel wind en we kunnen niet zeilen. We gaan op de motor terug naar Harlingen. Dat ging even anders. Eenmaal op zee waren er windvlagen van windkracht 9! Met man en macht hingen drie mensen aan een paal van een zeil. Het heet vast anders maar ik weet niet meer hoe het wel heet.
Het was niet te doen, dus na een kwartiertje keerde de schipper om en gingen we terug naar Terschelling. Even schakelen met elkaar en als snel viel de beslissing, we gaan met de veerboot terug.
Moe en slaperig kwamen we na een paar uurtjes aan in Harlingen. Wat een avontuur was dit. Op alle vlakken. Het geweld van de natuur, mooie mensen, en hoe mooi dat zelfs als je elkaar niet kent, je heel goed kan samenwerken. Als het maar duidelijk is wat je hebt te doen en waar je naartoe gaat (mooie les).
Vond ik een voetje aan de grond tussen al dat natuur geweld? Jazeker, na de hoge golven, de storm, de hagel, en de regen, gingen de zeilen naar beneden en zette ik voet aan wal.
Toen de storm op z’n hevigst was, konden we niks anders als wachten, schuilen, en de storm verduren. Het gaat over…
Als ik het even moeilijk had, kreeg ik een blik, een beetje zorg van hele lieve mensen. Ik hoef het niet alleen te doen. Alles gaat voorbij…dat is m’n houvast
Reactie plaatsen
Reacties