Dat rouw rauw is...

“Niet vergeten, ik hou van jullie…allemaal” ze maakte nog een beweging met haar arm naar alle mensen in de kamer, er volgende een zucht en toen viel ze in slaap. Een slaap om nooit meer uit wakker te worden, want enige minuten later overleed ze.

Mijn lieve moeder, de vrouw uit wie ik geboren ben, de helft van mij, de oma van mijn kinderen, en de vrouw die onvoorwaardelijk van mijn houdt.

Zelfs als ik dat gevoel voor mezelf een beetje kwijt ben, is zij daar…altijd. Als ik verdrietig ben, als ik ziek ben, als ik blij ben, als ik hulp nodig heb, en ook gewoon zomaar, omdat ze mijn moeder is en omdat ze zo is.

Zonder woorden voelde ze mij aan. Als ik belde wist ze al hoe het met me ging, hoefde ik het niet meer uit te leggen. Gewoon even samen stil zijn, samen huilen en vooral ook enorm samen lachen. Tranen met tuiten hebben we gelachen, wekelijks…

En nu? Nu vraag ik me af of ik ooit weer tranen met tuiten kan lachen.

Het is nu 3 maanden geleden, en het voelt als gisteren. Het voelt nog steeds alsof ze me straks kan opbellen, alsof ze straks voor de deur staat om een pannetje soep te brengen omdat ik ziekjes op de bank lig.

Een paar keer per dag voel ik die steek door mijn hart omdat het ongeloof omvergeworpen wordt door besef dat ze er echt niet meer is. Mijn hele lichaam schreeuwt om haar, want ik heb haar zo nodig en daarna doet mijn hele lichaam pijn door het enorme gemis.

Er zijn zelfs momenten dat het gemis zo groot is dat het voelt alsof het mijn hele lichaam gevuld is met donkerte van de pijn, en het zowat mijn poriën uit komt. Dan krijg ik letterlijk pijn in allerlei spieren en botten, zelfs mijn huid doet pijn.

Als op zo’n dag iemand vraagt hoe het met me gaat, wat überhaupt al maanden de moeilijkste vraag is om te beantwoorden, dan weet ik het niet. Ik weet niet hoe het met me gaat. Ik kan niet eens meer bij mijn eigen gevoel, dat zit ergens diep in dat donkere pijnlijke gevoel en als we daar samen echt naartoe gaan, dan…..tja, wat dan?

Stop ik dan ooit nog met huilen? Bestaan er woorden voor dat gevoel? Hoe groot is die pijn eigenlijk echt?

Het is een heel eenzaam gevoel, zo voelt het wel. Want als ik er zelf geen woorden voor heb hoe kan ik een ander dan delen in dit gevoel. En dan nog…niemand kan voelen wat ik voel, niemand weet hoeveel ik van mijn moeder hou, niemand weet hoe onze liefde was, niemand, echt niemand….

Inmiddels is het 2024, een week nu, een heel jaar ligt voor me. Ik heb er heus wel zin in, en tegelijk voelt het alsof ik het overlijden van mijn moeder achterlaat in 2023 en daar ben ik nog niet altijd aan toe. Ik ben nog dagelijks bij 1 oktober, de dag dat ze overleed, de dagen en weken ervoor, bij alle knuffeltjes die ik daar nog van haar kreeg, hoe we samen op haar bed lagen en we alleen maar naar elkaar keken en hoe ze mijn wang streelde. Hoe we samen bang waren…

Daar, bij die momenten, daar wil ik nog zijn. Elke dag, elk uur, want dan is ze er nog.

Tegelijk is dat heel moeilijk, want alle mensen om me heen leven hun leven. Dat is ook precies de bedoeling, het leven gaat ook gewoon verder. Ook voor mij, dat weet ik, dat merk ik, dat wordt me ook steeds gezegd.

En ook daar zit dat stukje eenzaamheid. Als iedereen om je heen doorgaat en ik ben daar even niet, dan voel je je alleen in dat stukje.

Als iedereen ergens is waar ik even niet wil zijn, dan ben ik daar alleen.

Mijn leven er nu anders uit. Het voelt letterlijk alsof een deel van mij met mijn moeder is ‘overleden’ of in ieder geval bij haar is gebleven. En daar heb ik af en toe echt nog te zijn en daar wil ik ook zijn.

Het andere deel van mij, heeft een nieuwe manier te vinden waar dat andere stukje bij hoort, en zover ben ik nog niet.

Voor nu is dat nog een grillig proces. Soms komt het met zachte golven en soms komt het als een honkbalknuppel die je achter op je hoofd slaat.

Van het ene deel naar het andere deel, en zelfs dat gaat grillig. Soms ben ik wat langer in het ‘normale’ leven, soms ben ik wat langer in het deel van rouw. En soms hopt het van het een naar het ander, of hang ik er wat tussenin. Er is geen peil op te trekken.

En soms wil ik ook heel graag even in gedachten bij mijn moeder zijn, omdat ze dan het dichtste bij me is. Hoe pijnlijk en verdrietig het ook is.

Ik heb gezien dat dit stukje voor de mensen om me heen heel moeilijk en ongrijpbaar is. En dat snap ik ook. Dat is het ook…

Rouw is rauw proces, het raakt je in elke vezel van je lijf, elke cel van je huid en het raakt al je pijn. Het legt al je wonden nog een keertje open…

Er zijn geen woorden die helpen dat te fixen, te versnellen of te verzachten. Er zijn geen vragen die ervoor zorgen dat ik me ‘beter’ voel, want in sommige momenten wil ik me niet beter voelen, dan wil ik even bij de pijn zijn, dicht bij m’n moeder.

In een eerdere blog heb je kunnen lezen dat uitreiken naar een ander voor mij een lastig thema is geweest. Onder het uitreiken naar een ander schuilde een grote angst om afgewezen te worden. Dat er niemand voor je is…

In deze periode van rouw, waarin mijn hele binnenwereld, met alle pijn, angsten, wonden, en waar ook heel veel liefde ligt, helemaal openligt, zit er niks anders op dan dit aan te kijken, ermee te ‘zijn’ en uit te reiken naar de mensen om me heen en er samen met mij mee te ‘zijn’, naast me. Soms zonder woorden…

Ik heb geleerd dat rouwen niet alleen gaat over het verlies van een dierbare, het gaat over verlies in heel veel vormen. Rouw is de andere kant van liefde en gaat nooit meer over. Rouw hoort bij jou.

2024 Is begonnen. Ik doe niet aan goede voornemens, maar heb wel elk jaar een thema waar het jaar over gaat. Zo was het afgelopen jaar ‘mezelf uitspreken’. Deze kreeg langzaam een shift naar mijn binnenwereld uitspreken.

Deze neem ik mee 2024 in, en ook dat ik er met zachtheid en liefde naar mag kijken. Dat die donkerte van rouw licht en ruimte krijgt.

Ik gun jou, lieve lezer, hetzelfde. Dat je met liefdevolle ogen naar je eigen binnenwereld kan kijken, deze in het licht kan zetten en dat je gaat stralen.

Zullen we deze reis samen maken?