Daar ben ik weer...

Daar ben ik weer. 

Met 1 stap de wereld in die al die maanden gewoon is doorgegaan.
Mijn moeder is 1 oktober na een kort en heftig ziekbed overleden. Dus ik schrijf wel, 'daar ben ik weer', maar eigenlijk voelt het zo niet.
Met haar overlijden ben ik ook een stukje van mezelf kwijtgeraakt. Ineens ben ik wees en is mijn veilige thuis weg.

Toen ze ziek werd en daar het bericht kwam dat ze niet meer beter kon worden, dat ze een tikkende tijdbom was en dat het afscheid dichterbij dan ooit was, brak mijn hart.

Elke dag dat ik nog bij haar kon zijn was ik er. Ik leefde in angst, angst om haar kwijt te raken. Het liefste kroop ik als klein meisje in haar armen om er nooit meer uit te gaan.

En elke dag dat ik haar voordeur achter me dichttrok nam ik afscheid en brak er een stukje van mijn hart.

En ik heb nog nooit zo weinig woorden gehad voor een tijd waar ik door gegaan ben en die nog niet gestopt is.
Nog nooit was de vraag: ‘hoe gaat het met je' zo moeilijk te beantwoorden, en nog nooit waren woorden van anderen zo moeilijk aan te nemen.
Als je zelf al geen woorden hebt voor hoe je je voelt, dan kan je de woorden van een ander niet horen. Je lijf zit vol verdriet, je hart doet alleen maar pijn, je hele lijf doet pijn. En dat neem je de hele dag overal mee naar toe en gaat niet weg.

De eerste dagen leef je in een staat van ongeloof. Elke dag word je wakker met dezelfde vraag: ‘is het echt zo?' Is ze er echt niet meer? De wereld gaat door, de mensen om je heen leven in een andere wereld.
Het voelt alsof je de verbinding met de hele wereld kwijt bent. En misschien is het ook wel zo.
Als je alleen maar pijn en verdriet voelt, is er dan wel ruimte voor wat anders? 

De hele dag verdrietig zijn maakt me moe. Het grootste deel van de dag voel ik me helemaal niet blij. Ik wil wel blij zijn, dat is ook wat mijn moeder had gewild, ik voel het alleen niet.

Af en toe glimlach ik wel, voor de ander, het is vast voor de ander moeilijk om met mijn verdriet om te gaan.

Hoe doe je dat rouwen? Ik heb al tientallen sites aangeklikt, op zoek naar wat herkenning. Het voelt eenzaam. Eenzaam omdat ik de enige ben die het voelt. Eenzaam omdat ik de ander niet kan meenemen in mijn gevoel. Eenzaam omdat de hele wereld doordraait en ik (nog) niet in die wereld kan zijn.

Zelf omschrijf ik het als meegolven op zee, en de ene dag is de zee wat woester als de andere dag. Maar zelfs bij een rustige kalme zee zijn er golven.

Maar hoe doe je dat? Ik zeg het wel zo stoer, maar geen idee hoe je dat doet.

En er zijn dagen dat meegolven met emoties niet mogelijk is. Zo is onze maatschappij niet ingericht, mijn werk niet, mijn omgeving niet, niks niet…behalve als ik alleen thuis ben.

Dan voel ik de grote leegte, het gemis, de pijn, en denk ik aan die maanden van ziek zijn en hoe we afscheid van haar hebben genomen. Dat was zo mooi en zo intens verdrietig. Toen de kist de rouwauto inging wilde ik er het liefste achteraanrennen. Dag mama…

Het zal een plekje moeten krijgen, en het heeft tijd nodig. Ja, dat weet ik nu wel…

De enige die me altijd zonder woorden begreep, is mijn moeder. Ze kende me het langste. Bij haar kon ik alles kwijt, echt alles. Zij hield onvoorwaardelijk van mij, altijd. Zelfs als ik mezelf een beetje onuitstaanbaar vond, was zij daar, met al haar liefde en stond ze voor me klaar. ‘Zal ik even komen?’ zei ze dan.

En nu, in dit grote verdriet, heb ik haar het hardste nodig en mis ik haar het allerergste.

Dingen worden nooit meer hetzelfde, de wereld ziet er nu anders uit. Ik nam afscheid van mijn moeder, van alles wat er is geweest en ook van alles wat er nooit meer zal komen.

Ik kan nooit meer met haar praten, nooit meer met haar lachen, nooit meer knuffelen, ze zal niet meemaken hoe wij als gezin verder gaan.

Nu ben ik wees, en dat voelt alleen….het voelt wiebelig, omdat mijn moeder, mijn basis, mijn thuis er niet meer is.

En hoe ga je verder? Geen idee…ik heb de antwoorden niet, en ik krijg ze ook niet.

Dus, ‘ik ben er weer’ ja, ik ben er weer en toch ook weer niet.

Ik heb in alle voorgaande jaren geleerd dat dingen naast elkaar kunnen, waar soms het een wat meer op de voorgrond is en dan het ander wat meer op de voorgrond.

Voor rouwen is geen draaiboek, geen volgorde, geen tijd, geen proces. Het komt zoals het komt en ik heb er ruimte aan te geven. Iets wat ik tijdens coaching aan jou kan leren, om ergens in te duiken en het te kunnen voelen.

Zo komt er ook een Soul Circle aan. Dat is een dag waarin we op een schitterende locatie met een mooie groep mensen samen zijn, en onze gedachten weer even stilzetten, en weer echt gaan voelen door middel van onder andere mooie meditaties en ademoefeningen. Kortom een dag echt wat voor jou. Ik begeleid je samen met Lisette van Personal Happiness door deze dag en ik kan je vertellen, de Soul Circle voor de zomer was een groot succes dus er staan al aardig wat mensen op de wachtlijst om deel te nemen de volgende Soul Circle.

Wil je dat ook? Meld je dan gauw aan op de contactpagina op mijn website.