Het kan niet fout gaan

‘Bienvenue en France’ staat er op het bord en ik rijd Frankrijk binnen. Ik ga voor het eerst een weekje alleen op vakantie.

Met gemengde gevoelens, dat wel. 

Aan de ene kant iets wat ik heel graag wilde doen, ervaren hoe het is om alleen op vakantie te zijn. Ik ben al een paar keer op citytrip naar een buitenlandse stad geweest. Dat was echt zo’n gave ervaring. Het gevoel om in een vreemde stad te zijn en helemaal zelf te bepalen wat je wil zien en wat je wil gaan doen, dat vond ik echt heerlijk. 

Toen kwam de wens om een paar dagen met mezelf in een bosrijke omgeving te zijn. Om echt alleen te zijn, in de rust, in de natuur. 

Ik heb een keer een Nature Quest gedaan (zie mijn blog: ‘Wie ben je als er niets meer is..’) en het is nog steeds een wens om dat een paar dagen te doen. Vind ik heeeeel spannend, dus even een paar dagen in een huisje met mezelf is een mooie 1e stap.

Ik werd wat overmoedig toen ik dat huisje begin van de zomer geboekt had en boekte gelijk een huisje in Frankrijk, en eerlijk, vanaf het moment dat ik geboekt had heb ik mezelf elke dag afgevraagd of ik het wel moest doen.

“Is het niet te ver?”

“Is het wel echt nodig?”

“Een huisje dichterbij was toch ook oké?” 

“Waarom ga ik alleen?”

En de volgende dag opnieuw…

Maar ook: ‘Spring altijd in het diepe, in het ondiepe doet zeer’ Was dat niet mijn lijfspreuk na mijn burn-out? Interessant om te merken dat je brein liever voor de veilige route kiest.

En hee, het kan niet fout gaan, hooguit anders dan verwacht…

En zo reed ik dus de grens over. Er rolde een traan over mijn wang. Ik gebruik niet vaak lelijke woorden, maar nu rolde er naast de tranen een lelijk woord over mijn lippen. 

Afgelopen maanden was er zoveel gebeurd, zoveel veranderd. Veranderingen in het moederschap, veranderingen als dochter en ander werk. Het voelt alsof ik een deel van mezelf ergens heb achter te laten en een ander deel van mezelf weer te vinden heb. Het zorgt voor nieuwsgierigheid en spanning, positieve spanning, en tegelijkertijd voelt het heel verdrietig en angstig. Wat zoveel jaar vertrouwt en veilig was, is er niet meer. Daar kan je koste wat het kost aan blijven vasthouden, maar het glipt toch als loszand tussen je vingers door. En je alvast vastklampen aan iets wat je nog niet weet hoe dat eruit gaat zien, is onbegonnen werk. Zo hoog of zo ver kan je niet springen, zelfs niet met een springplank.

En dus kom je terecht in een stukje waarvan je het even niet weet. En in die ruimte kom je alles tegen en kan je je even heel alleen voelen. 

Want hoe leg je dat nou uit? Welke woorden horen daarbij? En wat nou als het precies de bedoeling is dat je dit stukje van je pad even alleen hebt te bewandelen? 

En dan gaat het over vertrouwen. Vertrouwen hebben dat je het goed doet, dat je niet hard hoeft te werken om het goede te doen, vertrouwen hebben dat dit bij het proces hoort, en vertrouwen te hebben dat de juiste mensen op jouw pad komen.

De grens over, en ik zie een lange, lange weg voor me. Het is niet druk op de weg.

Weer die twijfel, wat ben ik nou toch aan het doen? Om vervolgens tegen mezelf te zeggen dat ik graag nog even op vakantie wilde en dat dat precies is wat ik nu ga doen.

Naar het buitenland, anders voelt het niet echt ofzo, en Frankrijk is voor mij echt een vakantieland omdat ik er vroeger met mijn ouders altijd kwam.

Dus daarom rijd ik naar Frankrijk…

Na nog een paar huilbuien, zet ik zet koers naar Parijs. Superspannend vind ik dat. De laatste keer dat ik daar doorheen reed, zat mijn broer naast me om te helpen. Nu niet. Nu heb ik slechts mijn google maps en ik hoop maar dat deze de route goed aangeeft.

Here we go. Ik weet welke kant ik op moet, ik weet het nr van de snelweg, wat kan er fout gaan? 

Het wordt drukker en drukker en de afslagen volgen rap. En dan komt de twijfel. Google Maps zegt de A3 blijven volgen, en de borden boven de snelweg zeggen wat anders. Ik kies de borden boven de snelweg. Dan hangt er een bord half in een bocht, ik zie het te laat en zo komt het dat ik rechtdoor rijd, waar ik rechtsaf had gemoeten.

Ik kijk naar google maps en die blijft hangen in ‘de route wordt gewijzigd’. Ach, hij zal ‘m straks wel weer oppakken, denk ik nog, en ik blijf maar doorrijden. 

Ik zie dat ik richting centrum rijd. Oei, dat wordt me te gortig, straks verdwaal ik helemaal. Ik herinner me nog goed mijn ruziënde ouders toen mijn vader de verkeerde afslag nam en we ook ergens in Parijs stonden.

Toen nog met een echte kaart, op het dak van de auto, zoeken naar waar het mis ging en vooral zoeken naar hoe weer op de juiste weg te komen.

Ik gniffel wat. Zie mij hier nu rijden naast de Seine. Ach heb ik die ook een keertje gezien.

Zelfde weg maar terug en wie weet zie ik dan wel op tijd de juiste afslag.

En dat gebeurt gelukkig. Uiteindelijk loop ik maar 10 minuutjes vertraging op, heb ik dat even goed gedaan?

Ik geef mezelf een schouderklopje.

Hop, en door naar het hotel.

Na een klein uurtje draai ik het terrein van een prachtig oud landhuis op. Als ik naar de deur loop, bekruipt me een akelig gevoel. Het was net of het niet bewoond was.

Ik kom terecht in een oud, donker hotel. Sommige gasten beschreven het als historisch. Ik keek er toch een beetje anders naar, ik noem het ‘oude meuk’. Ach misschien was het een combi van antiek en oude meuk. Kan best mooi zijn maar in dit geval was het meer zo’n bij elkaar geraapt zooitje zonder sfeer.

Op de foto’s zag het er toch iets mooier uit. Beetje anders als verwacht…ik gniffel opnieuw. Is dat mijn les deze week? Dat dingen anders gaan dan verwacht?

De volgende ochtend besluit ik naar Chartres te rijden. Ik zag het zo vaak op de borden staan, en ik ontdekte dat ik er zo dichtbij was dat mijn hele gevoel zei dat ik daar naartoe moest gaan.

Jaren geleden las ik een boek over de kathedraal van Chartres. Op 21 juni, midzomerdag, schijnt de zon door een raam naar binnen en dat is zo magisch…het verhaal maakte destijds enorme indruk.

Op de vloer van de kathedraal ligt een labyrint. Daar kan je overheen lopen, zo loop je je eigen pad. En je kan niet fout lopen, dan keer je om en neem je een andere afslag, tot je wel op het goede pad bent. En elk pad is goed, er is geen goed of fout.

Het voelde voor mij zo dat dit precies zo moest zijn. Het labyrint kon ik niet lopen. Dat is alleen op vrijdag. Het maakte me niet uit. Voor mij was dit genoeg. Ik loop mijn pad al. Ik doe het al. En het kan niet fout gaan, hooguit anders dan verwacht…

En hoe de dagen in Frankrijk waren?

Zooooo anders dan ik me voorgesteld had. En ik had er vrede mee. Het was precies goed. 

En af en toe kwam dat stemmetje:’ moest je hiervoor nou naar Frankrijk rijden?’ 

En dan antwoord ik grijnzend terug:’ja, hiervoor had ik naar Frankrijk te rijden!’